Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Το «Ανάθεμα» στον Ελευθέριο Βενιζέλο



ελευθέριος-βενιζέλος-το-ΑνάθεμαΑποκορύφωμα του εθνικού διχασμού ο αφορισμός του «σατανά» της πολιτικής ζωήςΕλευθέριου Βενιζέλου στο Πεδίον του Άρεως.
Ο Εθνικός Διχασμός ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς βρέθηκε στο αποκορύφωμά του στις 12 Δεκεμβρίου του 1916. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επεδίωκε τη συμμετοχή της Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τις δυνάμεις της Αντάντ, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υπερασπιζόταν την ουδετερότητα της χώρας.
Ο Βενιζέλος παρέμενε στη Θεσσαλονίκη, επικεφαλής της κυβερνητικής τριανδρίας (κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας), ενώ του «Κράτους των Αθηνών» ηγούνταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η χώρα είχε διαιρεθεί στα δύο.
Το Νοέμβριο του 1916 η επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων και ο βομβαρδισμός περιοχών της Αθήνας γύρω από το Στάδιο και κοντά στα Ανάκτορα, εξαγρίωσε τους αντιβενιζελικούς, που κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους ως προδότες. «Ο φονεύων βενιζελικόν δεν φονεύει άνθρωπον», διακήρυτταν.
Κύμα τρομοκρατίας κατά των βενιζελικών ξέσπασε στην Αθήνα. Η επιτροπή που ερεύνησε αργότερα τις καταγγελίες θυμάτων βίας, επιβεβαίωσε 35 φόνους, 922 παράνομες φυλακίσεις, 503 περιπτώσεις λεηλασίας και 31 αναστολές κυκλοφορίας εφημερίδων.
Στον αλληλοσπαραγμό συμμετείχε και η Εκκλησία της Ελλάδος. Οι μητροπολίτες της λεγόμενης Παλαιάς Ελλάδας (περιοχών που ελευθερώθηκαν πριν το 1912) υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο, συντάσσονται με τον Κωνσταντίνο, ενώ οι μητροπολίτες των «Νέων Χωρών» με τον Βενιζέλο.
Μέσα στο κλίμα αυτό, διοργανώθηκε ογκώδης αντιβενιζελική πορεία στις 12 Δεκεμβρίου 1916. Με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο, οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσουν τον «σατανά» Ελευθέριο Βενιζέλο.
Εκεί, όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς, ο κάθε διαδηλωτής έριχνε μία πέτρα και επαναλάμβανε την κατάρα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Θεόκλητου.
Η… άγια κατάρα του αναθέματος
Το ανάθεμα ανέφερε τα παρακάτω «χριστιανικά» λόγια:
«Κατ’ αυτού όθεν του προδότου Βενιζέλου ανεγνώσαμεν αφορισμόν όπως ενσκήψωσι:
• Τα εξανθήματα του Ιώβ
• Το κήτος του Ιωνά
• Η λέπρα του Ιεχωβά
• Ο μαρασμός των νεκρών
• Το τρέμουλο των ψυχορραγούντων
• Οι κεραυνοί της κολάσεως
• Και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων.
Τας ιδίας αράς [σ.σ. κατάρες] θα αναγνώσωμεν και κατ’ εκείνων οίτινες κατά τας προσεχείς εκλογάς θέλουσι δώσει λευκήν ψήφον προς τον κατάπτυστον προδότην Βενιζέλον και θα παρακαλέσωμεν, συν τοις άλλοις όπως μαρανθώσιν αι χείρες, τυφλωθώσιν οι οφθαλμοί και κωφαθώσι τα ώτα.
Γένοιτο».
Για ένα χρόνο η χώρα έζησε έναν ακόμα εμφύλιο, στον οποίο τελικά παρενέβησαν οι ξένοι, αναγκάζοντας τον Κωνσταντίνο σε παραίτηση. Ο Βενιζέλος επέστρεψε νικητής στην Αθήνα και σχημάτισε κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου 1917.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Η αρχέγονη ιστορία των Ελλήνων του Πόντου!



Πολλοί έγραψαν για τον Πόντο, για την αλησμόνητη ομορφιά του...
Πολλοί μιλούν για τον Πόντο, με δάκρυα στα μάτια και αβάσταχτο πόνο στην  καρδιά...
40302 419657408268 10953293268 4859060 6032469 nΠόσα γνωρίζουμε, όμως, γι΄ αυτό το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, που επιμένει να μένει – και γιατί ...άραγε - εκτός των σχολικών βιβλίων; Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού άρχισε πριν 3.000 χρόνια, με τις πρώτες ελληνικές αποικίες
.
Ωστόσο, αυτό που επιχειρείται, εξυπηρετώντας ανθελληνικά συμφέροντα, με την απαξίωση ή και τον αφανισμό της αρχέγονης ιστορίας των Ποντίων, είναι η παραχάραξη της ιστορίας με βίαιο και ανίερο τρόπο, καθώς και η καταστρατήγηση κάθε έννοιας απονομής Δικαιοσύνης.
Στο έργο του, «Αποσπάσματα από την Ανατολή» (1845), ο Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ περιγράφει τις επαφές του με χριστιανούς ελληνόφωνους Ποντίους, που συναντά ταξιδεύοντας τον Εύξεινο Πόντο και αποφαίνεται πως πρόκειται για «Βυζαντινούς Έλληνες»,  χαρακτηρίζει δε την γλώσσα τους, ως «ελληνικά της Ματσούκας» και τους περιγράφει ως ελληνόφωνους, που προσκυνούν την Παναγία Σουμελά. Σκόπιμα, αποσιωπάται η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, από τα μυκηναϊκά χρόνια τουλάχιστον και περιορίζεται η εις βάθος ιστορία τους, η οποία αποδεικνύει ότι,  ήσαν Έλληνες Ίωνες και δεν προσκυνούσαν καμία Σουμελά. Η ιστορία τους δεν ξεκινά από την μεταβυζαντινή εποχή. Αντιθέτως, τότε ξεκινά ο εκφυλισμός των Ποντίων!
Το θέμα είναι ότι, θέλουν να παρουσιάσουν τους Ποντίους σαν αναπόσπαστο κομμάτι του βίαιου εκχριστιανισμού που υπέστησαν, κρύβοντάς τους την αληθινή τους καταγωγή και προβάλλοντας, ως αρχή της ύπαρξής τους την βυζαντινή ή και μεταβυζαντινή περίοδο, παρουσιάζοντάς τους ως προσκολλημένους θρησκομανείς και συνδέοντάς τους με μοναστήρια, αγίους, χριστιανισμό, προσκυνήματα και μοναχούς που ακολουθούσαν μία εικόνα για να χτίσουν το μοναστήρι της παναγίας, η οποία όμως, τί ειρωνεία, τους άφησε αβοήθητους! Μία ακόμη χριστιανική προπαγάνδα, στην προσπάθεια επιβολής λήθης.  
Παρ’ ότι ο Φαλμεράυερ έχει αποδειχθεί εμπαθής και αντιεπιστημονικός, συνεχίζει να στηρίζεται, ακόμη και σήμερα, από αρκετούς εκπαιδευτικούς και οι έρευνες των Ελλήνων καθηγητών που αποδεικνύουν τα ψεύδη του, αποσιωπούνται πλήρως και δεν διδάσκονται στα παιδιά.
Ποιος, όμως, ρυθμίζει τί διδάσκεται και τί αποσιωπάται;
Η μεγάλη και μακραίωνη ιστορία αυτού του τόπου και του λαού, δεν φτάνουν πολλές σελίδες για να καταγραφεί, αφού η αφετηρία της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού βυθίζεται μέσα στην αχλύ του θρύλου της Αργοναυτικής εκστρατείας και ο θρύλος αυτός έχει την αρχή του στο μύθο του Φρίξου και της Έλλης. Αυτή αποτελεί την πρώτη επαφή του μητροπολιτικού ελληνισμού με τον Πόντο, με τη μυθική της βέβαια, έκφραση. Η δεύτερη επαφή, πιο δυναμική και προγραμματισμένη, έγινε με την Αργοναυτική εκστρατεία, στην χώρα της Κολχίδας για το χρυσόμαλλο δέρας.
Επίσης, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το ότι, η ίδρυση της Σινώπης, στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας, από Ίωνες ναυτικούς, περί το 800 π.Χ., σηματοδοτεί  την επίσημη αφετηρία της ιστορίας του Ελληνισμού στον Πόντο και είναι, τουλάχιστον, ιεροσυλία η άρνηση ή και η περιφρόνηση της ιστορίας του. Πάμπολλες οι ανασκαφές, που έχουν γίνει στα δυτικά παράλια του Ευξείνου Πόντου και έφεραν στο φως Μυκηναϊκά αγγεία και ευρήματα. 
Έτσι, αρχίζει ο μύθος της έλευσης των πρώτων Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο, για να καταλήξει 3.000 χρόνια μετά, στον τραγικό ξεριζωμό και την επιστροφή στην προαιώνια πατρίδα. Οι Έλληνες, με την εγκατάστασή τους στις ακτές του Ευξείνου Πόντου, κατά τη διάρκεια του 8ου αιώνα, δημιούργησαν μια σειρά από ελληνικές αποικίες, στις παραλίες του τόπου. Ηράκλεια, Σινώπη, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Φάσις, Διοσκουριάς, Παντικάπαιον, Όλβια, Θεοδοσία, Οδησσός κλπ. Τέλος, το 562 π.χ. οι Ίωνες της Φώκαιας ίδρυσαν την Αμισό (Σαμψούντα).
Την Τραπεζούντα, ο Ξενοφών, περιγράφοντας την πορεία των Μυρίων από την περιοχή, στο βιβλίο του «Κύρου Ανάβασις», την αναφέρει «πόλεως ελληνίδος οικουμένης, εν τω Ευξείνω Πόντω». Ο Διογένης ο «Κυνικός», Έλληνας φιλόσοφος, γεννήθηκε στη Σινώπη περίπου το 412 π.χ., (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.χ.) Από τον Πόντο καταγόταν ο αρχαίος αστρονόμος Ηρακλείδης ο Ποντικός καθώς και ο ιστορικός και γεωγράφος Στράβων. Άλλες μορφές της εποχής που αξίζει να αναφερθούν , είναι  ο Δίφιλος ο Σινωπεύς (κωμικός ποιητής του 4. π.χ. αι.)
Διονυσόδωρος από την Αμισό (μαθηματικός του 2. π.χ. αι.)
Τυραννίων από την Αμισό (λόγιος και γραμματικός του 1. π.χ. αι.)
Βάττων από τη Σινώπη (ιστοριογράφος) και πολλά άλλα σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα της πραγματικής μας ιστορίας !
Μ' αυτόν τον τρόπο, η ελληνική φυλή απέκτησε μια δεσπόζουσα παρουσία ανάμεσα στις άλλες φυλές του τόπου και η ελληνική δραστηριότητα ρίζωσε στη μακρινή χώρα της βόρειας Μ. Ασίας. Οι άποικοι συνέχισαν να επικοινωνούν με την μητροπολιτική Ελλάδα και να τροφοδούνται πνευματικά από την μητέρα πατρίδα. Εργάστηκαν σκληρά, πολέμησαν με τους ντόπιους στον περίγυρό τους, πρόκοψαν και αναπτύχθηκαν, διατηρώντας, συγχρόνως, τον πλούσιο κόσμο από παραδόσεις, θρύλους, έθιμα και πολιτισμό. Κράτησαν άσβεστη την έντονη συνείδηση της ελληνικότητάς τους και της εθνικής τους ενότητας με τους Ελλαδίτες, συνείδηση που παρέμεινε αναλλοίωτη, αν όχι επαυξημένη, σ' όλη τη διάρκεια των κατοπινών αιώνων, ως την ύστερη ώρα του ξεριζωμού, το 1922. Οι Πόντιοι λοιπόν ήσαν εκείνοι που μετελαμπάδευσαν στην περιοχή το ελληνικό δαιμόνιο, βάζοντας τα θεμέλια μιας καινούριας Ελλάδας στην Ανατολή. Οι Πόντιοι ήσαν εκείνοι που, εκτός από τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων, μετέφεραν στην Ανατολή το ελληνικό πνεύμα, την ελληνική σκέψη, την ελληνική δημοκρατική οργάνωση των πόλεων-κρατών, τους ελληνικούς νόμους, την ελληνική γλώσσα και θρησκεία. Αλλά και αντίστροφα, οι Έλληνες γνώρισαν τους μεγάλους πολιτισμούς της Aνατολής, πήραν πολλές γνώσεις απ' αυτούς και ο ελληνισμός δημιούργησε μια νέα πολιτιστική σύνθεση, που έβαλε τα θεμέλια του κλασικού ελληνικού πολιτισμού με την φιλοσοφία, την ιστορία, τις τέχνες, την ποίηση και το θέατρο. Ανάμεσα στο 363-302 π.χ. ιδρύεται ανεξάρτητο κράτος που έφτασε στη μεγαλύτερη ακμή του, κατά τους χρόνους του Μιθριδάτη ΣΤ' του Ευπάτορα (120-63 π.χ.), ο οποίος συνετέλεσε και στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού, καθώς ο ίδιος είχε ελληνική παιδεία. H ελληνική γλώσσα καθιερώθηκε στο βασίλειο ως επίσημη γλώσσα επικοινωνίας των πολυάριθμων, άρα και πολύγλωσσων εθνοτήτων της Mικράς Aσίας. Η ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, κυρίως της καταγωγής των αποίκων του Πόντου, δηλαδή από την Ιωνική Μίλητο. Οι επιδράσεις που δέχτηκε στο πέρασμα των 26 αιώνων ζωής, προέρχονται από την κοινή των Αλεξανδρινών Χρόνων και από τη Μεσαιωνική κοινή του Βυζαντίου. Επηρεάστηκε επίσης από τους Γενουάτες και τους Βενετσιάνους της Τραπεζούντας, τους Πέρσες και τους Γεωργιανούς καθώς και από τους Τούρκους.  Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι παρά τις προσμίξεις με ξένες λέξεις αυτές δεν έμειναν αναφομοίωτες αλλά εξελληνίστηκαν και εντάχθηκαν στο κλιτικό σύστημα της ελληνικής, συμμετέχοντας έτσι στην εξέλιξη της γλώσσας. Tο δωδεκάθεο του Ολύμπου ειρηνικά αφομοίωσε τις περισσότερες περσικές και ντόπιες εθνότητες. H ελληνική θρησκεία και λατρεία κυριάρχησαν παντού. Στους ναούς που χτίστηκαν προς τιμή των ελληνικών θεοτήτων, λατρεύονταν οι θεοί Aπόλλωνας, Aθηνά, Διόνυσος, Νίκη, Δίας, Aσκληπιός, Ποσειδώνας, Πάνας,  Hρακλής, Eρμής. O περσικός θεός Mίθρας, χωρίς να εκλείψει ποτέ, χρόνο με το χρόνο ελληνοποιήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Ήλιο, τον Aπόλλωνα και τον Eρμή. Και επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας, δεν εμποδίστηκε η πρόοδος του Ποντιακού Ελληνισμού. Την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, ο Πόντος αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το ανατολικό κράτος και για ολόκληρο τον ελληνισμό, παίζοντας τον ρόλο του προπυργίου και του φάρου της Ανατολής και, επί Ιουστινιανού, ο Πόντος γίνεται η ασπίδα του Βυζαντίου από τις βαρβαρικές επιδρομές των Περσών, των Αράβων και αργότερα των Τούρκων. Εκεί, έδρασαν οι Ακρίτες, δημιουργώντας τους θρύλους της λαϊκής παράδοσης του Πόντου, με κορωνίδα όλων το λόγιο έπος του «Βασίλειου Διγενή Ακρίτα», που αποτελεί το νεότερο έπος του Ελληνισμού. Το Ποντιακό κράτος, αν και έζησε 257 χρόνια χωριστά από τα άλλα ελληνικά κρατίδια, αναδείχθηκε σ' ένα προπύργιο του ελληνισμού και διατηρήθηκε ως το 1461, δηλαδή 8 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης. Η υπηρεσία που προσέφερε στους Έλληνες κατοίκους του τόπου και γενικότερα στον ελληνισμό, στάθηκε τεράστια. Όχι μόνο διατήρησε τον ελληνικό πολιτισμό του, αλλά τον ανέπτυξε και τον στέριωσε, ώστε ν' αντέξει στην επόμενη δοκιμασία του, κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Η άλωση της Τραπεζούντας από τους Τούρκους σήμανε βέβαια για τον Ελληνισμό του Πόντου το τέλος της πολιτικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας του, αλλά όχι και της εθνικής του συνείδησης. Η τελευταία δεν χάθηκε, δεν έσβησε, γι’ αυτό και ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν εξαφανίστηκε, όπως συνέβη με δεκάδες φυλές και εθνότητες της Μικρασίας που τούρκεψαν, που εξισλαμίσθηκαν και έλειψαν για πάντα από το πρόσωπο της ιστορίας. Διετήρησε δε, την ποντιακή διάλεκτο, η οποία  προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, όπως και δεν πέρασε ποτέ στη λήθη ο διάσημος πολεμικός Πυρρίχιος χορός, ο οποίος χορεύεται με όπλα και σε φάσεις άμυνας και επίθεσης. ο Πυρρίχιος (χορός της φωτιάς) που αποτελεί αρχαιοελληνική πολιτισμική κληρονομιά. Τον χόρεψαν οι Κουρήτες, οι Αθηναίοι στα Παναθήναια και οι Λάκωνες στα Διοσκούρεια. Οι Έλληνες του Πόντου τον διατήρησαν ζωντανό έως τις μέρες μας.
Σήμερα, με άλλοθι την βραχεία μνήμη και την αδιαφορία επί θεμάτων που άπτονται της ελληνικότητας, μέσω της επίσημης εκπαίδευσης και της απαράδεκτης παρέμβασης  της θρησκείας, σε θέματα παιδείας και εκπαίδευσης, επιχειρείται άμβλυνση και υποβάθμιση της ιστορίας των Ελλήνων του Πόντου και, εν γένει, της ιστορίας του Ελληνισμού.
Μήπως τελικά, ο πραγματικός εχθρός μας είναι η ιστορική μας άγνοια και  η πολιτιστική μας υποβάθμιση; Διότι, πώς επιτρέπουμε σήμερα, εν έτει 2012,  στους έχοντες πιστοποιητικό  «Ελληνοφροσύνης»,  οι οποίοι πρόδωσαν και ξεπούλησαν την πατρίδα μας, προκάλεσαν τόσες εθνικές τραγωδίες, παρέδωσαν τους Πομάκους της Θράκης στους Τούρκους, αφελληνίζουν τους Έλληνες, να έχουν το θράσος να είναι τιμητές των εχθρών του Ελληνισμού, ενώ είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβρούμε και να οριοθετήσουμε τα παγκόσμια - πολιτισμικά σύνορα του Ελληνισμού, με πρώτο και κύριο μέλημα να διατηρήσουμε τα πλείστα εκείνα στοιχεία του πολιτισμού μας, κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια;
Η μνήμη των προσφυγικών πληθυσμών και η τραγική ιστορική περιπέτεια εξοβελίστηκαν συνειδητά από την εκάστοτε εξουσία - όπως και από την εκάστοτε αντιπολίτευση – στην μετά το ’22 Ελλάδα. Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου σταμάτησε, μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια το 1922-24, όταν μεσολάβησαν οι
συμμαχικές δυνάμεις και η Ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε, ουσιαστικά, για την γενοκτονία ενός λαού με ανώτερο πολιτισμό, ο οποίος συνεχίζει, με ελληνική συνείδηση και εθνική ταυτότητα, να επιβιώνει και δεν αφομοιώνεται.
Οι πρόσφυγες εκ Πόντου, όχι μόνον δεν σταμάτησαν ποτέ να «αναστορούν τα παλαιά», αλλά και προσπαθούν να μάθουν στις επόμενες γενιές την ιστορία και τον πολιτισμό του Ποντιακού Ελληνισμού και, κυρίως, να μεταλαμπαδεύσουν σ’ αυτές την αγάπη τους, για την αλησμόνητη πατρίδα!
Μελβούρνη  31/05/2012
Περικλῆς Γιαννουλίδης

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Απίστευτες βρετανικές ωμότητες στην Κύπρο


Αποκαλύψεις για θανάτους Κυπρίων σε έγγραφα του Φόρειν Οφις
27 Ιουλίου 2012 08:15
Απίστευτες βρετανικές ωμότητες στην Κύπρο


Έγγραφα που έκρυβε για 50 χρόνια το Φόρειν Οφις αποκαλύπτουν απίστευτες ωμότητες των Βρετανών αποικιοκρατών σε βάρος Κύπρίων. Καταγράφονται μάλιστα και ονόματα και λεπτομέρειες για θανάτους από τις κακοποιήσεις, όπως η περίπτωση της 12χρονης μαθήτριας Ιωάννας Ζαχαριάδη, του 37χρονου Παναγιώτη Χριστοφόρου και του 17χρονου Λούκα Ανδρέα...

Η εφημερίδα Τάιμς σε σημερινό ρεπορτάζ της για τα αποδεσμευθέντα έγγραφα του Φόρειν Οφις για την Κύπρο, γράφει ότι λίγες μέρες μετά τη παραδοχή της βρετανικής κυβέρνησης πως οι αποικιακές αρχές στη Κένυα το 1950 χρησιμοποιούσαν
βασανιστικές μεθόδους στη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου νέα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι οι Βρετανοί διέπραξαν ωμότητες και στη Κύπρο.


Τα έγγραφα, προσθέτει η εφημερίδα, κρυμμένα για 50 χρόνια περιέχουν ισχυρισμούς για βασανιστήρια από μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και στοιχεία ότι στρατιώτες σκότωσαν άτομα που τελούσαν υπο κράτηση και στη συνέχεια συνεργάστηκαν για να αποφύγουν τη πρόσαψη κατηγοριών εναντίον τους.


Τα έγγραφα δείχνουν ακόμη ότι οι στρατιώτες που καταδίωκαν τα μέλη της ΕΟΚΑ προέβαιναν σε αντίποινα εναντίον πολιτών. Μετά το φόνο της συζύγου ενός Βρετανού λοχία, 300 πολίτες ξυλοκοπήθηκαν ενώ τρείς άλλοι έχασαν τη ζωή τους στις 3 Οκτωβρίου 1958 στην Αμμόχωστο.


Η 12χρονη μαθήτρια Ιωάννα Ζαχαριάδη πέθανε από σοκ αλλά ο Αγγλος ιατροδικαστής απεφάνθη ότι δεν υπήρχε επαρκής μαρτυρία για το τι προκάλεσε το φόβο.


Ο Παναγιώτης Χριστοφόρου, 37 χρόνων, βρέθηκε νεκρός σε στρατιωτικό φορτηγό χωρίς εμφανή τραύματα. Ο Λούκας Ανδρέα Λούκα 17 χρόνων πέθανε ύστερα από ισχυρό κτύπημα που δέχθηκε με αιχμηρό όργανο από μέλος της στρατιωτικής αστυνομίας.


Ωστόσο ο τότε κυβερνήτης Φουτ πληροφόρησε τους ανωτέρους του στο Λονδίνο ότι κανένας δεν έπρεπε να κατηγορηθεί ελλείψει μαρτυρίας σύμφωνα με τον ιατροδικαστή. Αλλοι δύο άνδρες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν στην Αχερίτου παρά το γεγονός ότι ένας απ` αυτούς ο Γεώργιος Τουμάζου ήταν τυφλός.


Αλλοι ισχυρισμοί καταλήγει η εφημερίδα περιλαμβάνουν το ξυλοδαρμό μιας εγκύου που απέβαλε, το ξυλοδαρμό στα πέλματα ενός ανδρός και τον εξαναγκασμό άλλου να ανοίξει το δικό του τάφο. Ενας άνδρας, ο Κωνσταντίνος Ιωάννου από τη Λευκωσία ισχυρίστηκε επίσης ότι υπό την απειλή όπλου, στρατιώτες του ζήτησαν να παραδεχθεί πως διέπραξε φόνο διαφορετικά θα πυροβολείτο.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Νέα στοιχεία για τους θανάτους 300 βρεφών Βρετανών στην Κύπρο

Την περίοδο 1958-1965



Εκτός Κύπρου πέθαναν τα 300 βρέφη, αλλά για άγνωστους λόγους μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στο νησί.Εκτός Κύπρου πέθαναν τα 300 βρέφη, αλλά για άγνωστους λόγους μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στο νησί.
Λευκωσία: Εκτός της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκτός των βρετανικών Βάσεων του νησιού συνέβησαν οι θάνατοι των 300 βρεφών που βρίσκονται θαμμένα σε βρετανικά κοιμητήρια στη Δεκέλεια και στην Επισκοπή.

Την υπόθεση είχε αποκαλύψει στις 27 Οκτωβρίου 2010 ο «Φ» συγκλονίζοντας τόσο το παγκύπριο όσο και τη βρετανική κοινή γνώμη.

Σήμερα ο «Φ» είναι σε θέση να αποκαλύψει, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του, ότι έρευνα που διενεργήθηκε από τη διοίκηση των Βάσεων στην Κύπρο έδειξε πως οι θάνατοι των βρεφών έγιναν στο εξωτερικό και για άγνωστους λόγους μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στο νησί.

Η ίδια έρευνα κατέδειξε ότι σε κανένα αρχείο της εποχής 1957 και εντεύθεν, δεν αναφέρονται τέτοια περιστατικά.

Πάντως, φαίνεται πως ούτε και η βρετανική κοινή γνώμη πρόκειται να μάθει, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια, τι ακριβώς κρύβεται πίσω από την πρωτοφανή υπόθεση, κι αυτό, γιατί η εξήγηση βρίσκεται μάλλον σε έγγραφα του βρετανικού στρατού, που χειρίστηκε το ζήτημα χωρίς εμπλοκή της Πολιτικής Διοίκησης των Βάσεων στην Κύπρο και προφανώς, χωρίς την εμπλοκή κάποιας άλλης υπηρεσίας του βρετανικού κράτους.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Ιστορικές βλακείες

Η βλακεία δεν είναι ούτε κάτι καινούριο, ούτε προνόμιο των χαζών. Όλοι έχουμε στιγμές βλακείας, μικρές ή μεγάλες. Παρακάτω είναι δύο περιστατικά απο την ιστορία:
shapeimage_2-5Ο Μέγας Ναπολέων, το 1812 αποφάσισε να κάνει την εκστρατεία της Ρωσίας. Οι σύμβουλοί του λοιπόν, του είπαν οτι το κλίμα στη Ρωσία είναι πολύ βαρύ, και θα πρέπει να το λάβουν υπ’όψη. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Μέγας Ναπολέων απαντάει “Το κλίμα στην Ευρώπη είναι παντού το ίδιο”. Και έτσι στέλνει 600.000 ανθρώπους στη Ρωσία, απο τους οποίους γύρισαν μόλις 4.000. Και όλα αυτά για μια βλακεία. Θάφτηκαν κάτω απο τους πάγους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, για μια βλακώδη φράση.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ένας απο τους ευφυέστερους στρατηλάτες της ιστορίας. Ξαφνικά, μια μέρα του ήρθε να δηλώσει στους συμπολεμιστές του οτι δεν είναι γιός του Φίλιππου του Β’, αλλά είναι γιός του αιγύπτιου θεού Άμμωνα. Όλοι γέλασαν, και του είπαν τι είναι αυτές οι βλακείες. Ο Μέγας Αλέξανδρος όμως, είπε οτι όποιος το αμφισβητήσει, πεθαίνει. Και ποιός πέθανε; Ο πιο πιστός του στρατηγός, ο Κλήτος, που τόλμησε να του πει “αυτά είναι βλακείες”, τον κάρφωσε με τη σάρισσα στο στήθος και τον σκότωσε, όπως και τον προσωπικό του ιστοριογράφο, τον Καλλισθένη. Επειδή αμφισβήτησαν τι; Οτι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γιός του αιγύπτιου θεού Άμμωνα!

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Τα Ελληνικά νεκροταφεία στο Ουσάκ με τις χ ιλιάδες των νεκρών στρατιωτών μας, τα εξαφ άνισαν οι Τούρκοι!


Το στρατιωτικό Ελληνικό Νεκροταφείο στο Ουσάκ
Κάθε χρόνο, στα μέσα Μαρτίου, στο Τουρκικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο που βρίσκεται στην Κοκκινιά, πραγματοποιείται τελετή, όπου οι Τούρκοι, με προεξάρχοντα τον πρέσβη τους στην Αθήνα, αποτίνουν τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους νεκρούς στρατιώτες τους, που έπεσαν στους Βαλκανικούς πολέμους.
Είναι ένα ιερό, υποχρεωτικό για τους μεταγενέστερους, καθήκον, να τιμούν με τον προσήκοντα σεβασμό τους νεκρούς του πολέμου, χωρίς τυμπανοκρουσίες ώστε να μην προκληθούν ενδεχόμενες αντιδράσεις και βεβήλωση της τελετής από κάποιους θερμόαιμους ή και προβοκάτορες.
Ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, τα οποία οι Έλληνες τιμούν και σέβονται, είναι τα Γερμανικά ( σε Μάλεμε και Διόνυσο), το Ιταλικό μνημείο της Μεραρχίας Ακουϊ στην Κεφαλονιά, τα Σερβικά και τα αγγλογαλλικά των Βαλκανικών πολέμων στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη και τα Τουρκικά της ίδιας περιόδου στην Κοκκινιά. Στρατιωτικά νεκροταφεία εκτός Ελλάδος υπάρχουν στο Ρίμινι, στην Κορέα και στην Αλβανία. Στην Τουρκία; Υπήρχε στο Ουσάκ. Μετά εξαφανίστηκε…
Η φονικότερη μάχη που έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία ήταν εκείνη του Αλή Βεράν (17-20 Αυγούστου1922). Το Συγκρότημα του στρατηγού Τρικούπη, (Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού), υποχωρώντας περικυκλώθηκε απο πανίσχυρες τουρκικές δυνάμεις. Λυσσώδης αγώνας, χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους, οι Έλληνες στρατιώτες πέφτουν νεκροί και το αίμα τους ρέει ποτάμι στη χαράδρα του Αλή Βεράν… Στην ιστορία της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού σημειώνεται: « Αι ελληνικαί δυνάμεις αίτινες επολέμησαν εις Αλή Βεράν, ετίμησαν τα όπλα των μέχρι τέλους. Αλλ’ οι ήρωες του σκληρού τούτου αγώνος, παρέμειναν αφανείς λόγω της ολέθριας εκβάσεως αυτού».
O μεσολογγίτης συνταγματάρχης Κων. Τσάκαλος, διαμελισμένος από οβίδα, προσπαθεί με τα χέρια να σταματήσει την αιμορραγία και καθώς ξεψυχά ενθαρρύνει τους στρατιώτες να εφορμήσουν. Ο σπαρτιάτης συνταγματάρχης Σακέτας αρνείται να παραδοθεί και έφιππος εφορμά κατά των Τούρκων, τους αιφνιδιάζει με τις κραυγές του, αλλά όταν διαπιστώνουν ότι είναι μόνος, συγκεντρώνει τα πυρά τους και πέφτει διάτρητος από τις σφαίρες, νεκρός!..
Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι, μαζί με τον στρατηγό Ν. Τρικούπη. Χιλιάδες οι νεκροί, όπως και οι τραυματίες που αιμορραγούν αβοήθητοι. Τους αποτελειώνουν Τούρκοι χωρικοί και στρατιώτες, συντρίβοντας τα κεφάλια τους με πέτρες και σίδερα…
Μεταφέρω δημοσίευμα της εποχής: « Η ώρα στη χαράδρα του Αλή Βεράν ήταν 21:30. Εκεί που προ μιας ώρας πλημμύριζε ο κόσμος, τώρα βασιλεύει ο θάνατος που τινάζει βαριές, τις μαύρες του φτερούγες. Το βαρύ χέρι του πεπρωμένου σκεπάζει την πένθιμη έκταση, όπου ψυχές φρεσκοδιωγμένες από το σώμα τους, φτερουγίζουν και δέρνονται από το φύσημα της κατάρας. Αφήσαμε το αίμα μας στη γη που είναι ζυμωμένη μέσα σε αστραπές και σε βροντές κανονιών, μέσα στη φρίκη της μάχης. Όσοι δεν έζησαν την 17η Αυγούστου στο Αλή Βεράν, δεν θα μπορέσουν να μπουν ποτέ στην ψυχή και στη σκέψη μας, να αισθανθούν τον πόνο μας και να συμμαχήσουν μαζί μας…»
Το 2001 η τουρκική εφημερίδα «Ζαμάν» αποκάλυψε ότι σε σπηλιά στο Ουσάκ βρέθηκαν 400 ανθρώπινοι σκελετοί. Ο δήμαρχος της περιοχής είπε ότι ανήκουν σε Τούρκους που… θα πήγαιναν να πολεμήσουν το 1912 στην Ελλάδα και τους σκότωσαν… Έλληνες! Θα έπρεπε για την υψίστη αυτή υπηρεσία συγκάλυψης στον εκουσίως ανιστόρητο δήμαρχο να του δώσουν παράσημο και τα θύματα εκείνο της ανοικτής παλάμης…. Το σίγουρο είναι τα οστά να ανήκουν σε Έλληνες που έπεσαν εκεί ή εκτελέστηκαν ως αιχμάλωτοι. Πάντως, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, εκτός από μια ερώτηση και συζήτηση στη Βουλή, το επίσημο Ελληνικό Κράτος, δεν εδέησε να πράξει τι! Ως είθισται…
Πού είναι οστά των 42.335 νεκρών μας;
Ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ξένα στρατιωτικά νεκροταφεία, αλλά και τουρκικό στην Κοκκινιά, δυστυχώς στην Τουρκία δεν υπάρχει ούτε μνημείο προς τιμήν
των νεκρών μας. Εύλογα διερωτάται κανείς: Τι απέγιναν τα οστά των 42.335 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, που αφήσαμε στη Μικρά Ασία το 1922; Την τύχη των οστών των δικών μας νεκρών και αιχμαλώτων, την αναφέρει στο βιβλίο του «αιχμάλωτοι του Κεμάλ», ο τότε πολεμιστής και συγγραφέας Αντώνης Πισσάνος. «Τα φόρτωσαν σε ολλανδικό πλοίο στο λιμάνι της Σμύρνης για να τα χρησιμοποιήσουν για βιομηχανικούς σκοπούς…». Είναι έτσι;
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis
http://www.thermopilai.org/content/ta-ellenika-nekrotapheia-sto-ousak-me-tis-khiliades-ton-nekron-stratioton-mas-ta-exaphanisan

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

GALLICIANO: THE ACROPOLIS OF HELLENISM IN CALABRIA


ΓΚΑΛΙΤΣΑΝΟ: Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΙΑΣ

Galliciano is located in the heart of the 9 Greek speaking villages of Calabria in the deep South, the extreme tip of the Italian boot, a place known as Aspromonte. The villages are the following:Bova, Bova Marina, Condofuri, Chorio di Roccaforte, Chorio Roghudi, Roghudi, Amendolea, Roccaforte del Greco, and finally Galliciano. Another big Greek speaking village that of Pentedattilo, which has the same name as the mountain range in Cyprus, has been abandoned. 
The total Grecanico population of all the villages is about 9,000. Of all these, very few understand the Grecanico language and even fewer speak it. Of all the Greek speaking villages Galliciano has preserved and retained many aspects of the Greek cultural heritage, it is the place where the language of Homer is still spoken, and where many cultural traditions trace themselves back to Greece. Perhaps the fact that it is the most isolated of all the villages which make up the Greek speaking zone of Calabria, is an indication of that. Sadly the Greek language spoken in this region for thousands of years is rapidly dieing off. The village of Galliciano is the last strong hold of this ancient culture and it is called the Acropolis of Hellenism in Calabria. Recently a Greek Orthodox Church was build in the village and it was also visited by the Orthodox Ecumenical Patriarch of Constantinople in 2001. Many families have converted back to the Orthodox faith which was out lawed by the Vatican in 1756.
Αμεντολέα, Κοντοφούρι, Γκαλιτσανό, Ροκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Ρηχούδι και Χωρίον του Ρηχουδίου, Μπόβα και Μπόβα Μαρίνα. Είναι τα ελληνόφωνα χωριά στον Νότο της Ιταλίας. Εκεί, στις πλαγιές του Ασπρομόντε, όπου χτυπάει ακόμα η ελληνική καρδιά έστω και μέσα από τους ελάχιστους που συνεχίζουν να μιλούν την γκρεκάνικη διάλεκτο. Το Γαλετσιάνο είναι ένα μικρό χωριό στην Ιωνική ακτή της Καλαβρίας. Ο πληθυσμός του φτάνει τους 300 περίπου κατοίκους. Απότομος και ανηφορικός είναι ο δρόμος των 7 χλμ που ξεκινάει από το Κοντοφούρι για το Γκαλιτσανό. Φτωχότερο απ' όλα τα γκρεκοχώρια, σκαρφαλωμένο σε απόκρημνο βράχο 621 μ. στη δεξιά όχθη του χειμάρρου της Αμεντολέας, υπήρξε για πολλά χρόνια εντελώς απομονωμένο από τον έξω κόσμο, και έτσι κατόρθωσε να διαφυλάξει τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά του. Το Γκαλιτσανό είναι το ομορφότερο από όλα τα χωριά με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, δίπατα σπίτια με εξωτερική σκάλα για το πάνω πάτωμα, μπαλκονάκια στολισμένα με λουλούδια, και το κέρατο του βοδιού ή το πέταλο του αλόγου κρεμασμένο δίπλα στην εξώπορτα για γούρι! Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του μιλάει πολύ καλά τα γκρεκάνικα και τα νέα ελληνικά. Δύο χιλιόμετρα πριν από την είσοδο στο χωριό αντικρύζεις τον νέο οικισμό, τα Πρωτινά Σπίτια ή Παλατσίνια ή Βούτσιντα, ο οποίος έγινε για να στεγάσει τους πληγέντες από τις μεγάλες πλημμύρες του 1951. Ψυχή του χωριού είναι ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος Domenico Nuccera - ο Καλλιτέχνης -, ο οποίος είναι από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας για τη διατήρηση της γλώσσας και της ορθόδοξης πίστης. Στην κεντρική πλατεία του χωριού (Άλιμος) δεσπόζει η παλιά καθολική εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστή.' Ενας παπάς λειτουργεί μια φορά την εβδομάδα τη λατινική λειτουργία. Η Oρθόδοξη Eκκλησία καταργήθηκε το 1756 από τον επίσκοπο του Βούα. Μέχρι πρόσφατα όμως μια φορά το χρόνο ανέβαινε και λειτουργούσε στην εκκλησία μια λειτουργία ορθόδοξη βυζαντινή. Περπατώντας στα μικρά δρομάκια του χωριού συγκινείσαι από τις ταμπέλες με τα ελληνικά ονόματα των δρόμων: Οδός Παναγίας της Ελλάδος, Oδός Φειδία κ.λπ. Kalos Irtete sto Gallicianό, λέει μια πινακίδα στην είσοδο του χωριού. Ονομάζεται και η ακρόπολη των ελληνόφωνων του Ασπρομόντε. Στο χωριό αυτό, δύσκολο να το προσεγγίσει κανείς, λόγω του δυσβάτου δρόμου (χωματόδρομος στο μεγαλύτερο μέρος), διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό τα ήθη και έθιμα και ομιλείται σε μεγαλύτερη κλίμακα το γραικάνικο ιδίωμα. Στο χωριό, τα τελευταία χρόνια κτίστηκε μια πανέμορφη Ορθόδοξη εκκλησία, η Παναγιά των Ελλήνων, που παραχωρήθηκε στους μοναχούς που επανδρώνουν το μοναστήρι του Οσίου Ιωάννη του Θεριστού, του Μπιβόντζι. Εγκαινιάσθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1999, από τον Αρχιεπίσκοπο Ιταλίας (έδρα στην Βενετία). Το χωριό επισκέφθηκε το 2001, και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Σήμερα στο Γκαλιστιανό, πολλές οικογένειες έχουν γυρίσει ξανά στην Ορθοδοξία.  

Ένα ποίημα του Domenico Nuccera, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο ‘’Η σύγχρονη ελληνόφωνη ποίηση στην Κάτω Ιταλία’’, έκδοση 1997, από την επιτροπή για την διάδοση της Ελληνικής γλώσσας και Πολιτισμού, για μένα τα λέει όλα……

Ta pappúma

Ta pappúma ecáma

mia megáli carré

race megála prámata

O cósmio ti stéki

condáma ma zitái

na mi pesénumena

mi peséni cino

ti ézie ce zici

no ti iste

ce áddha den éne.

Poddhá lúkki ma ccamunaume

agápi liga

poddhi me lissa.

Ando táfi Oméro

zitái ce séli

na mi peséni

i glóssa dikima

i glóssa tu megálu

Pos ecino.





και η μετάφρασή του στα κοινά ελληνικά






Οι παππούδες (πρόγονοι) μας
Οι παππούδες μας έκαμαν


μια μεγάλη πορεία

και μεγάλα έργα

μας αφήκαν.

Ο κόσμος που είναι

κοντά μας μας ζητάει

να μην πεθάνουμε,

να μην πεθάνει κείνο

που έζησε και ζει

κείνο που είστε

και άλλοι δεν είναι.

Πολλά μάτια μας βλέπουν

με αγάπη λίγα

πολλά με κακία.

Απ΄τον τάφο ο Όμηρος

ζητάει και θέλει

να μην πεθαίνει

η δική μας γλώσσα

η γλώσσα των μεγάλων

όπως εκείνος.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Δελφοί και Παρνασσός στα 10 πιο ιερά μέρη του πλανήτη


Ξεπερνώντας τα όποια θρησκευτικά ”σύνορα” το Fox News ετοίμασε και παρουσίασε στην ηλεκτρονική του σελίδα μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα με τα πιο ιερά μέρη στον πλανήτη.
Από το Θιβέτ και το όρος Σινά στην Αίγυπτο, η λίστα περιλαμβάνει ιερά μέρη απ’ όλον τον πλανήτη και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει… 
Fox News: Οι Δελφοί και ο Παρνασσός στα 10 πιο ιερά μέρη του πλανήτηΣτη λίστα δεν επέλεξαν οι Αμερικανοί ωστόσο το Άγιο Όρος, αλλά τους Δελφούς και τον Παρνασσό, κάνοντας λόγο για τους δεκάδες μύθους από την αρχαία Ελλάδα που συνοδεύουν το όρος, καθώς πολλές παραδόσεις της ελληνικής μυθολογίας και της γένεσης του ελληνικού έθνους έχουν συνδεθεί με τον Παρνασσό, αλλά και για το μαγευτικό τοπίο.
Στο δημοσίευμα, το Fox News προτείνει και τρόπους για να επισκεφτεί κανείς τον Παρνασσό, αλλά και να μην παραλείψει να επισκεφθεί τα γύρω μνημεία.
mediagate.gr

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Λίγη άγνωστη Ιστορία!


  Για όσους δεν έτυχε να το γνωρίζουν…
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27
Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα…
απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον
υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο
της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες.
Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού
βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία
πού θ’ αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση
λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα
που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
20120402-234751.jpg Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο
του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο
που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.
Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί
έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας
και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων
τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας
σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της
ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες
της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον
είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
“ΟΧΙ”!
Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή
λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε
όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν
απ’ αυτά οι Έλληνες..
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό
στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη
βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε
στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα
με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια
του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού
Βράχου και μπρος στα μάτια των
εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον
γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το
τίμιο αίμα του.
Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα
πιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με
το σάβανο πού διάλεξε.
Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί
κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός
Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν
τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν
μήνυμα στον Χίτλερ:
«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10,
εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων
στρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στην
Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών
υποχρέωσε την κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο
ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη
έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι
στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν
συγκλονιστεί
απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα
τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με
τίτλο: “A Greek carries his flag to the death” (Ένας Έλληνας φέρει την
σημαία του έως τον θάνατο).
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί
διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται
και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα
Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες,
που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους
τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις
27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς
ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.
Κωνσταντίνος Κουκίδης
είναι τ’ όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη
άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία
έχει;).
Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού του
ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας.
Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει.
Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους.
Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.
Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας,
κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας.
Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει
ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί
αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Τα φρικώδη βασανιστήρια και η κρατική καταστολή στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας


Δεν είναι τυχαία η Οθωμανολαγνεία σε καιρούς κατοχής από απεχθείς φιγούρες που αναπολούν και την φυσική διάσταση της υποδούλωσης. Θα βοηθούσε στην αποδοχή των μέτρων του ΔΝΤ από την κοινωνία, ε κυρία Δραγώνα;

«Σε ένα δεσποτικό κράτος όπως το Οσμανικό, είναι επόμενο τα βασανιστήρια να καταλαμβάνουν πολύ σημαντική θέση στο σύνολο των κατασταλτικών μηχανισμών που διαθέτει η εξουσία. Στη στρατοκρατούμενη οσμανική κοινωνία όπου η υπεροχή θεωρείται επακόλουθο της ωμής βίας και της ισχύος, τα βασανιστήρια νομιμοποιούνται από τη συλλογική συνείδηση και μετατρέπονται σε αποδεκτή πρακτική που έχει σχέση προς την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας.
(Σημ. Φιλίστωρος: Επειδή το άρθρο περιέχει σκληρές περιγραφές βασανιστηρίων, προτείνω σε όσους έχουν ευαίσθητο…στομάχι να αποφύγουν την ανάγνωση του.) Με τον τρόπο αυτό εκτονώνεται και ταυτόχρονα αυξάνεται η σωρευμένη επιθετικότητα, δηλαδή δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος στον οποίο η βία προκαλεί τη βία ή την επιβάλλει. Έτσι και η ελληνική εθνική κοινότητα, στα πλαίσια της οσμανικής πραγματικότητας δεν υπέστη μόνο βασανιστήρια, αλλά στο μέτρο που μπόρεσε τα ανταπέδωσε. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν οι φρικαλεότητες που διέπραξαν ως όργανα της εθνικής κοινότητας όχι μόνο κατέναντι της οσμανικής εξουσίας αλλά και κατά των ομοεθνών τους. Ειδικά η απάνθρωπη συμπεριφορά των αγωνιστών του 1821 στον τουρκικό πληθυσμό της επαναστατημένης Ελλάδας, η επέκταση τις ίδιας συμπεριφοράς και στους αντιφρονούντες και η συνέχεια της παράδοσης στο νεοπαγές Ελληνικό κράτος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επαχθή οσμανική κληρονομιά κληρονομιά»

1. Το παλούκωμα ή διοβελισμός (σούβλισμα)
Πρόκειται για πρωτότυπη μέθοδο μαρτυρικού θανάτου και δεν έχει σχέση με τον ανασκολωπισμό των αρχαίων (ο οποίος ήταν παραλλαγή του σταυρικού θανάτου) ούτε έχει προηγούμενο στην παράδοση του Βυζαντίου. Ο θάνατος με παλούκωμα (kaziklamak) προοριζόταν για τους στασιαστές, για τους δράστες ειδεχθών κακουργημάτων και γενικά για όσους αμφισβητούσαν την κρατική εξουσία. Η γενετική της μεθόδου ανατρέχει στις συνήθειες της νομαδικής πατριάς κτηνοτρόφων να ψήνουν τα πρόβατα ή τα θηράματά τους στη σούβλα. Το επιχείρημα αυτό γίνεται πιο πειστικό αν αναλογιστούμε ότι το σημαινόμενο της λέξης ρεαγιάς που αποδίδει τον υποτελή είναι πρόβατο.
Εύστοχη είναι η παρατήρηση κατά την οποία ο πάσσαλος ή το παλούκι ήταν “παντού και πάντοτε το σύμβολο του οθωμανικού δεσποτισμού. Στηνόταν σε εμφανή σημεία, υψώματα, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους για να προκαλεί δέος και να εμπνέει τυφλή υποταγή στο δυνάστη”.
Για το παλούκωμα χρειάζονταν ειδικευμένοι και έμπειροι δήμιοι. Το παλούκι (kazik) ήταν ένα ευθύ χοντροράβδι μακρύ δυο και παραπάνω μέτρα, συνήθως ξύλινο και αιχμηρό στη μια άκρη που έπρεπε να μπηχθεί στα οπίσθια του θύματος, ακριβώς όπως γίνεται με το σούβλισμα των αρνιών, έτσι που η
Αθανάσιος Διάκος
αιχμή να βγει κοντά στον αυχένα, πλάι στους ώμους, κάτω από τον λαιμό, δίπλα στην κλείδα ή κάπου στο στέρνο. Υπογραμμίζεται ότι “η δεξιοτεχνία ήταν απαραίτητη για να μην καταστραφούν ζωτικά όργανα και προκληθεί θάνατος κατά τη διάρκεια του βασανισμού”. Το θύμα έπρεπε να επιζήσει για να παραταθεί το μαρτύριό του. Πραγματικά, αναφέρονται πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες καρφωμένο κατά τον παραπάνω τρόπο στον πάσσαλο θύμα επέζησε τρεις μέρες. Παραλλαγή της μεθόδου ήταν εκείνη κατά την οποία η μελλοθάνατοι ψήνονταν σε σιγανή φωτιά (συχνά εξαναγκάζονταν και οι γονείς ή συγγενείς του θύματος να τροφοδοτούν τη φωτιά), όπως και εκείνη με την οποία άλειφαν το θύμα με πίσσα και το λαμπάδιαζαν.
Η μέθοδος του παλουκώματος που περιγράφουν λεπτομερώς πολλοί ταξιδιώτες και αυτόπτες μάρτυρες και με την οποία θανατώθηκε όπως είναι γνωστό και ο αγωνιστής του 1821 Αθανάσιος Διάκος, αποκαλύπτει τη σαδιστική πλευρά της εξουσίας ως προέκταση ή ως υποκατάστατο της γενετήσιας κυριαρχίας η οποία στην πατριαρχική και φαλλοκρατούμενη οσμανική κοινωνία θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη κα σήμερα στην τουρκική τα ανδρικά γεννητικά όργανα αποκαλούνται με τη λέξη που για αιώνες σήμαινε όπλο (yarak). Η συνήθεια βιασμού των ηττημένων από τους νικητές βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το παλούκωμα και άλλα βασανιστήρια που έχουν ως άξονα τον πρωκτό του κρατουμένου. Είναι πρόδηλο ότι όλα αυτά αποτελούν εκδηλώσεις μιας εξουσίας που παριστά το ομοφυλοφιλικό στοιχείο το οποίο διαποτίζει υποσυνείδητα το πολιτικό και κοινωνικό συγκείμενο.
Σχετικά πρέπει να μη διαλάθει από την προσοχή μας ότι η σκαιή συμπεριφορά των τοπικών διοικητών κατά των ραγιάδων της περιφέρειάς τους κατά τις επίσημες πηγές περιλάμβανε την τυράγνια (ζουλούμ) με τις τρεις χαρακτηριστικές εκφάνσεις: την απόσπαση παρανόμως χρημάτων, τις αυθαίρετες δολοφονίες και τη συστηματική αρπαγή και βιασμό των αγοριών (ογλάν) των υπηκόων (Dursum, 1989: 375). Ο σοδομισμός, η ομοφυλόφιλη σεξουαλική κατάχρηση, στο οσμανικό σύστημα προσλαμβάνει χαρακτήρα πολιτικής σημειολογίας.

2. Η εκδορά του θύματος 

Διονύσιος Φιλόσοφος
Αριστοτέχνες εκδορείς έγδερναν το μελλοθάνατο ζωντανό. Σχετικά παρατηρούμε ότι το γνωστό από την αρχαιότητα βασανιστήριο που έχει ασιατική προέλευση, προσιδιάζει σε μια κτηνοτροφική κοινωνία όπως ήταν εκείνη από την οποία πήγασε η οσμανική. Το μαρτύριο της εκδοράς επιβαλλόταν συνήθως στους περιφρονητές της κρατικής εξουσίας. Με αυτό θανατώθηκε το 1611 ο μητροπολίτης Τρίκκης-Λαρίσης Διονύσιος Β’ ο επονομαζόμενος Φιλόσοφος ή Σκυλόσοφος, ύστερα από την αποτυχία του ένοπλου επαναστατικού κινήματος της αγροτιάς και τη σύλληψή του. Αφού τον έγδαραν μπροστά στο πλήθος, ειδικευμένοι δήμιοι σε μια πλατεία των Ιωαννίνων, παραγέμισαν το δέρμα του με άχερα και υπό τους ήχους μουσικών οργάνων, το διαπόμπευσαν στους δρόμους ντυμένο με τα αρχιερατικά άμφια. Ενάμιση αιώνα μετά, το 1772 το ίδιο μαρτύριο επιβλήθηκε στον Ιωάννη Δασκαλάκη ή Δασκαλογιάννη που είχε ηγηθεί της επανάστασης στα Σφακιά της Κρήτης

3. Ο βασανισμός στα τσεγκέλια ή τους γάντζους

Το σώμα του μελλοθανάτου υψωνόταν με τροχαλία και αφηνόταν να πέσει πάνω σε τσεγκέλια (cengel) στερεωμένα σε μόνιμο ικρίωμα, σε τοίχο ή σε ειδική βάση. Σε περίπτωση που τα τραύματα δεν ήταν καίρια έμενε καρφωμένος πολλές μέρες και πέθαινε από την αγωνία και την κακοπάθεια. Τον 16ο αιώνα αναφέρεται περίπτωση Έλληνα που είχε συνάψει σχέσεις με Ελληνίδα σύζυγο μουσουλμάνου εμπόρου ο οποίος επειδή δε δέχτηκε να αλλαξοπιστήσει ρίχτηκε στους γάντζους όπου επέζησε τρεις μέρες, οπότε κάποιος τον λυπήθηκε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι.
Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι και τα τσεγκέλια προσιδιάζουν και αυτά περισσότερο σε μια κτηνοτροφική κοινωνία. Η παρεμφερής όμως βασανιστική εκτέλεση του διαμελισμού του μελλοθανάτου και η επίδειξη των σπαραγμάτων σε δημόσιο χώρο για καταπτόηση εχθρών και αντιπάλων, απαντάται πολύ συχνότερα στη μεσαιωνική Δύση απ’ ό,τι στους Οσμανούς. Οι τελευταίοι την επιφύλασσαν κυρίως σε αιχμαλώτους πολέμου, κατασκόπους και αρνητές της ισλαμικής θρησκείας κατά τη διάρκεια επίσημης και πανηγυρικής τελετής. Έτσι θανατώθηκε το 1808 ο Παπαθύμιος Βλαχάβας, αρχηγός του επαναστατικού κινήματος στη Θεσσαλία.
4. Το σταύρωμα
Η ρωμαϊκή ποινή του σταυρικού θανάτου επιβίωσε στους Οσμανούς. Θεωρούνταν όπως και στην αρχαιότητα ατιμωτική ποινή. Σε προηγούμενες σελίδες είδαμε στις αρχές του 15ου αιώνα να εκτελείται με αυτό τον τρόπο ο Μποκρουτζέ Μουσταφά ηγέτης του λαϊκού κινήματος που έθετε σε κίνδυνο την οσμανική εξουσία. Την άνοιξη του 1821 στην Κωνσταντινούπολη, κατά τις οργανωμένες από την κυβέρνηση οχλοκρατικές ταραχές που ακολούθησαν την είδηση για την επανάσταση που είχε ξεσπάσει, φανατικοί μουσουλμάνοι σταύρωναν πολλούς Έλληνες στα δέντρα, όπου και πέθαιναν από την αιμορραγία και τους φρικτούς πόνους (Streit, 1822: 42).

5. Το σφυροκόπημα των αρθρώσεων

Το θύμα, με συντριπτικά κατάγματα στους αρμούς των ποδιών και των χεριών, ένας πολτός οστών και σαρκών “κειτόταν εκτάδην αβοήθητο, βασανιζόταν μέρες πολλές και ξεψυχούσε από ατελείωτο μαρτύριο”. Ο θρυμματισμός των αρθρώσεων γινόταν συνήθως με την πίσω πλευρά του μπαλτά (balta) δηλαδή του τσεκουριού που ήταν εργαλείο βασανισμού και θανάτου, σύμβολο της οσμανικής εξουσίας, όπως τα παλούκια που κουβαλούσαν τα τουρκικά καταδιωκτικά αποσπάσματα. Οι οσμανοί αξιωματούχοι στερέωναν στο ζωνάρι τους και έναν μπαλτά, υπόμνηση και απειλή βασανισμών και μαρτυρικών θανάτων.

6. Το θάψιμο του καταδίκου ζωντανού

Οι μελλοθάνατοι θάβονταν όρθιοι ώς το λαιμό σε λάκκους που ανοίγονταν ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Έτσι, μισοπεθαμένους τους τάιζαν και τους πότιζαν με τη βία. “Τα περιττώματα και το χώμα προκαλούσαν μολύνσεις στο κορμί και ο άνθρωπος σάπιζε ζωντανός”. Αναφέρεται περίπτωση που ο κατάδικος έζησε 14 μέρες (Guer, 1747: 161-162).
8. Ο αποκεφαλισμός
Ήταν η πιο αξιοπρεπής θανάτωση με την προϋπόθεση ότι ο δήμιος θα τοποθετούσε το κεφάλι στα χέρια του νεκρού αν ήταν χριστιανός και στη μασχάλη του πτώματος αν ήταν Τούρκος. Ακόμη και σήμερα στην Τουρκία η ανάληψη από κάποιον τολμηρής πρωτοβουλίας ιδιαίτερα στο πεδίο της πολιτικής αποδίδεται με την έκφραση ότι ο ενδιαφερόμενος “έλαβε το κεφάλι του παραμάσχαλα” (kellesini koltugu altinda aldi). (…) Οι αποκεφαλισμοί γίνονταν μεμονωμένα όταν επρόκειτο για αξιωματούχους του κράτους ή για κοινούς καταδίκους και ομαδικά όταν επρόκειτο για μαζικού μέσου καταστολής δηλαδή σφαγή. Αμέτρητοι αποκεφαλισμοί Ελλήνων έγιναν στην Κωνσταντινούπολη την άνοιξη του 1821 ως αντίποινα για την ελληνική επανάσταση που είχε ξεσπάσει. Ο Άγγλος κληρικός έβλεπε κάθε μέρα ακέφαλα πτώματα κυλισμένα στο βόρβορο. Την ημέρα κατασπαράζονταν από τα όρνια και τη νύχτα από κοπάδια πειναλέων αγριόσκυλων (Walsh R., 1828: 321-322).
Τα κεφάλια των ληστών, στασιαστών, γενικότερα εχθρών του κράτους αλλά και επαρχιακών παραγόντων όπως τοπαρχών και άλλων αξιωματούχων που θανατώνονταν με σουλτανική εντολή αποστέλλονταν στην Κωνσταντινούπολη όπου εκτίθονταν στο χώρο μπροστά από την κύρια είσοδο (πύλη) των ανακτόρων. Συχνά τα κεφάλια συγκροτούσαν μακάβρια πυραμίδα από την οποία αναδυόταν απαίσια οσμή. Αναφέρεται πως καθημερινά υπήρχαν εκτεθειμένα 10-15 κομμένα κεφάλια ή και πτώματα. Περί τα μέσα του 17ου αιώνα υπήρξε περίοδος που ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 500 κεφάλια, καρφωμένα στην άκρη λόγχης ή στοιβαγμένα με τρόπο ώστε να σχηματίζουν ένα μικρό λοφίσκο (Kocu, 1960: 13). Τα κομμένα στην επαρχία κεφάλια αποστέλλονταν στην Κωνσταντινούπολη για έκθεση σε τρίχινο τουρβά (torba) δηλαδή ταγάρι γεμάτο μέλι για να αποφευχθεί η σήψη, συνήθεια από την οποία προέρχεται και η έκφραση στη νεοελληνική “ότι έβαλε το κεφάλι του στον τορβά” (…)
Σε περίπτωση που τα κεφάλια δεν αποστέλλονταν στην Κωνσταντινούπολη, οι Οσμανοί συνήθιζαν να τα εντοιχίζουν, περιχυμένα με ασβέστη, κατασκευάζονταν μ’ αυτά μνημείο στρατιωτικής νίκης, παραδειγματισμού ή εκδίκησης. Αυτό συνέβαινε κυρίως ύστερα από βίαιη κατίσχυση της οσμανικής εξουσίας. Για παράδειγμα το 1779 εξοντώθηκαν στην Πελοπόννησο χιλιάδες Αλβανοί που λυμαίνονταν και καταδυνάστευαν την περιοχή σχεδόν επί μία δεκαετία. Μετά από την εξολόθρευσή τους έξω από την ανατολική έξοδο της Τριπολιτσάς, “έκτισαν ένα είδος πύργου” με τα κεφάλια “θέσαντες έξωθεν τα πρόσωπα”, δηλαδή κατά τρόπο ώστε να διακρίνονται οι μορφές τους. Ο αριθμός των κεφαλιών αυτών ήταν τέσσερεις χιλιάδες. Παρόμοια μνημεία έχουν κατασκευαστεί και σε άλλα σημεία της Αυτοκρατορίας, όπως αυτό που διατηρείται και σήμερα στη Νήσσα της Γιουγκοσλαβίας.
9. Απαγχονισμός και στραγγαλισμός
Το πτώμα έπρεπε να παραμείνει κρεμασμένο επί τριήμερο. Έτσι οι περίοικοι αναγκάζονταν να συγκεντρώσουν μεγάλα ποσά προκειμένου να απομακρυνθούν τα κουφάρια. Απαγχονισμοί γίνονταν
Ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ οδηγείται στην αγχόνη
και σε δέντρα, οπότε μπορούσαν να είναι ομαδικοί και από κάθε κλαδί ενός μεγάλου δέντρου να απαγχονιστεί ένας κατάδικος. Για παράδειγμα το 1673 από έναν τεράστιο πλάτανο στην πλατεία του Εντιρνέκαπου στην Κων/πολη απαγχονίστηκαν 120 γενίτσαροι που είχαν στασιάσει. Το μακάβριο αυτό δέντρο ονομάστηκε βακ-βακ που είναι μυθικό δέντρο του Ισλάμ το οποίο αντί για καρπούς έχει ανθρώπινα μέλη.

11. Ειδικά βασανιστήρια

Η αυθαιρεσία που χαρακτήριζε την οσμανική πραγματικότητα φαίνεται και από το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολη η απαρίθμηση όλων των ειδικών βασανιστηρίων που έχουν εφαρμοστεί. Για παράδειγμα το 1821 στην Κωνσταντινούπολη εφάρμοζαν στο μέτωπο των (Ελλήνων) κρατουμένων, ένα μεταλλικό στεφάνι και το συμπίεζαν βιδώνοντάς το σιγά-σιγά πάνω στους κροτάφους. Στο τέλος τα μάτια του θύματος έβγαιναν έξω από τις κόγχες. Στη Θεσσαλία το εργαλείο βασανισμού πυρακτωνόταν πριν εφαρμοσθεί στο κεφάλι. (…)
Εάν η μορφή του Αλή πασά από το Τεπελένι έχει αποκτήσει για την ελληνική κοινωνία διαστάσεις θρύλου δυσανάλογη ως προς τη σημασία που είχε για την οσμανική και την ελληνική ιστορία, τούτο οφείλεται στο ότι ο τοπάρχης της Ηπείρου είχε δημιουργήσει στη διοικητική του περιφέρεια επί τρεις περίπου δεκαετίες ένα καθεστώς τρόμου, φρίκης και πανικού με τα συστηματικά και πολυποίκιλα βασανιστήρια και τις μαρτυρικές εκτελέσεις των εχθρών του. (…) Έτσι, για παράδειγμα το ζεμάτισμα με καυτό λάδι αποτελούσε καθημερινό βασανιστήριο.

12. Ο φάλαγγας και ο ξυλοδαρμός

Η πιο κοινή σωματική ποινή ή βασανισμός ήταν ο φάλαγγας (falaka) (…) εφαρμοζόταν σε άντρες και μάλιστα των πενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, εφόσον οι εύποροι συνήθως εξαγόραζαν τις ποινές. (…) Παρομοίως η νεοελληνική είναι αφάνταστα πλούσια σε λέξεις όπως βρομόξυλο, μαγκουριά, μπαγλάρωμα (από το τουρκικό baglamak, δένο), περντάχι (από το περσικόperdaht =γυάλισμα), μερεμέτιασμα (από το τουρκικό meremet= επισκευή) (…) (τ. 1, σ. 315 κ.ε.)

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Πανωραία Χατζηκώστα, η γυναίκα που αδικήθηκε από την Ιστορία…

   
Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Είναι η δεύτερη φορά που γράφω ένα κείμενο για την Πανωραία Χατζηκώστα. Η πρώτη, ήταν σχεδόν πριν από δύο χρόνια στην αρχή ακόμη της κρίσης. Όμως αυτή η φορά, συμπίπτει με το αποκορύφωμα της και ειδικά τώρα, που η Ελλάδα διαβαίνει πάλι το κατώφλι της ανάγκης, η αναφορά σε αυτήν γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη.
Πανωραία! Πόσο ωραίο όνομα αλήθεια και πόσο ελληνικό. Και πως η πρόθεση «παν», όταν προηγείται μιας λέξης, αποδίδει την αίσθηση μιας ατελεύτητης και στον υπερθετικό βαθμό τονισμένης ιδιότητας που την χαρακτηρίζει. Ομολογώ, πως κάποιες φορές νιώθω σαν να έχω πάρει προσωπικά την υπόθεση της αποκατάστασης της μνήμης της Πανωραίας Χατζηκώστα. Σαν να πρόκειται για ένα δικό μου άνθρωπο, που κάποιος τον πρόσβαλλε άδικα και νιώθω την ιερή υποχρέωση να τον υπερασπιστώ από τα σκληρά βέλη της άγνοιας. 
Με λυπεί η συνεχής προσβολή της, μου φαίνεται ακατανόητη η αδικία που της επεφύλαξε ο νεοελληνικός καθωσπρεπισμός. Την συγκίνηση μου μπορώ να την κρύψω, αυτό που δεν μπορώ να κρύψω είναι τα συναισθήματα που οδηγούν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο. Για αυτό, σας παρακαλώ φίλοι μου, να συγχωρέσετε τη συναισθηματική φόρτιση που χρωματίζει τις λέξεις. Αυτά τα συναισθήματα μου γέννησε, όταν για πρώτη φορά διάβασα την αληθινή ιστορία της. Τόσο πολύ με άγγιξε. Μια ιστορία, που 186 χρόνια μετά παραμένει στο περιθώριο της επίσημης ιστορίας, που όσοι την διάβασαν γνωρίζουν, αλλά οι περισσότεροι ακόμη την αγνοούν.
Κάθε φορά, λοιπόν, που ακούω κάποιον να αποκαλεί την Ελλάδα «Ψωροκώσταινα» εξανίσταμαι. Σπεύδω αμέσως να διορθώσω, να εξηγήσω ότι κακώς χρησιμοποιείται αυτή η έκφραση, ότι πρόκειται για μια ιστορική απρέπεια που λίγοι γνωρίζουν. 
Και αμέσως μετά, σε κάποια άλλη περίσταση με άλλους ανθρώπους, πάλι τα ίδια. Μοιάζει σαν την Λερναία Ύδρα, που μόλις κόψεις ένα κεφάλι φυτρώνουν άλλα δύο. Τόσο πολύ έχει αλλοιωθεί η εικόνα που έχει ο μέσος Έλληνας για την πατρίδα του και για την Πανωραία Χατζηκώστα.  Με μια μόνο του φράση κάνει αθέλητα ένα διπλό κακό. Από τη μια ξεφτιλίζει την πατρίδα του και από την άλλη, χλευάζει ακούσια μια ηρωίδα. Όμως, δεν θα κουραστώ ποτέ να εξηγώ. Όσες φορές και αν χρειαστεί να το κάνω, θα λέω πως στους ψωροκώστηδες και στους ψωρογιώργηδες που μας έφτασαν έως εδώ, αξίζει ο χλευασμός και όχι στην Πανωραία.
Η ιστορία της μοιάζει με αρχαία τραγωδία. Θα σας την διηγηθώ για να κρίνετε μόνοι σας την αδικημένη αυτή γυναίκα, που μεταβλήθηκε σε αποδιοπομπαίο τράγο, για να της φορτώνουμε μέχρι σήμερα  όλες τις δικές μας αμαρτίες.
Η Πανωραία ήταν κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, και σύζυγος του πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου Χατζηκώστα. Φημιζόταν, όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, αλλά και για τα δικά της και ακόμη για την υπέροχη ομορφιά της.
Όταν οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πόλη του Αϊβαλί, από εκδίκηση για την επανάσταση των Ελλήνων στην Ελλάδα, έσφαξαν πολλούς άνδρες και γυναικόπαιδα. Η Πανωραία είδε, τότε, να σφάζουν οι Τούρκοι μπροστά στα μάτια της τον άνδρα και τα παιδιά της. Η οδύνη σάλεψε το λογικό της. Ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν, ήταν τελικά και εκείνη. Για καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και την ανέβασε μαζί με άλλους πρόσφυγες σε ένα καράβι, που την ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. 
Εκεί, την αναγνώρισε ο ομοιοπαθής της Βενιαμίν ο Λέσβιος, την πήρε υπό την προστασία του και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο ελεύθερο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει, και η Πανωραία, που ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, πτωχή πια, άρχισε να ξενοπλένει. 
Ἡ Πανωραία στή μορφή ἀλλά καί στήν ψυχή, ἀδιαφορώντας γιά τά προσωπικά της προβλήματα πῆρε ὑπό τήν προστασία της παιδιά ὀρφανά, γιά νά τά μεγαλώσει καί νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους.  
Αργότερα, με σαλεμένο σχεδόν το μυαλό της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου. Αὐτήν τή ζητιάνα ἀντίκρυσαν τά ἀλητάκια τῆς παραλίας καί περιπαικτικά τήν ἀποκάλεσαν «η Ψωροκώσταινα», λόγω της μεγάλης φτώχειας της. Είναι φορές, που οι ανατροπές της ζωής ξεπερνούν ακόμη και τα μυθιστορήματα.
Μια Κυριακή, λοιπόν, του 1826, η ερανική επιτροπή έστησε ένα τραπέζι στην πλατεία του Ναυπλίου, προκειμένου να μαζέψει χρήματα για τον ανεφοδιασμό του πολιορκούμενου Μεσολογγίου. Μάταια η επιτροπή περίμενε τους δωρητές να προσφέρουν τον οβολό τους. Κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα. Ὁ σοφός δάσκαλος Γεώργιος Γεννάδιος κραυγάζει: «Τό Μεσολόγγι χάνεται. πατρίς καταστρέφεται, γών ματαιοται, λευθερία κπνέει. παιτεται βοήθεια σύντονοςς δώσει καστος ,τι χει καί δύναται…» 
Τότε, και ενώ όλοι περίμεναν τους προύχοντες πρώτους να κάνουν την κίνηση, η Πανωραία πλησίασε αδίστακτα στο τραπέζι και άφησε πάνω του όλη της την περιουσία. Όλη της την ζωή. Σαν την πτωχή χήρα του Ευαγγελίου, που μακάρισε ο Χριστός για το δίλεπτο της, άφησε το μοναδικό κειμήλιο της προηγούμενης ευτυχισμένης ύπαρξης της, ένα ασημένιο δαχτυλίδι. 
Η πλύστρα Χατζηκώσταινα είπε ταπεινά: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».
Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος μέσα από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της».
 Αμέσως μετά, το θιγμένο φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή άρχισαν να πέφτουν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η μεγάλη συνέχεια της μικρής προσφοράς της πτωχής πλύστρας Χατζηκώσταινας.
 Τελικά το Μεσολόγγι δεν σώθηκε, ποιος όμως θα μπορούσε να φανταστεί πως ο ασήμαντος οβολός της Πανωραίας, θα αφύπνιζε το εθνικό φιλότιμο που θα βοηθούσε την πόλη να αντισταθεί για ένα περίπου χρόνο, αλλάζοντας σχεδόν τον ρου της ιστορίας και των επιγενομένων της; 
Ασήμαντες πράξεις, θα πείτε, με τεράστιες όμως συνέπειες.
Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Κυβερνήτης Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε από τους δρόμους και όταν ίδρυσε το Ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που είχε γίνει πλέον γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε χωρίς καμιά πληρωμή, να πλένει τα ρούχα των ορφανών παιδιών των αγωνιστών της Επανάστασης. 
Τά παιδιά τοῦ ὀρφανοτροφείου τήν ἔκλαψαν σάν μάνα τους, όταν μετά από λίγο πέθανε, κι ἔτσι τήν παρέδωσαν στήν αἰώνια κατοικία της. Ακούτε φίλοι μου;
Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει και η ζωή αυτής της βασανισμένης γυναίκας. 
Έπειτα, άρχισε και η παραχάραξη της ιστορίας της. Είδαμε, πως η Πανωραία από Χατζηκώσταινα έγινε Ψωροκώσταινα. 
Πώς όμως το όνομα αυτό συνδέθηκε με την Ελλάδα; 
Η θλιβερή αυτή «έμπνευση» οφείλεται, σε ποιον άλλο, από έναν εθνοπατέρα. 
Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα του Ναυπλίου. 
Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. 
Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί μόνο το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά και ολόκληρη την χώρα.
 Η ιστορία δεν διέσωσε το όνομα του βουλευτή, ασέλγησε όμως πάνω στο «παρανόμι» της Πανωραίας. 
Έτσι, η μορφή με την οποία αυτή η ηρωική ψυχή έμεινε γνωστή στο πανελλήνιο, δεν είναι η εικόνα της διάπυρης από πατριωτισμό ηρωίδας, αλλά η καρικατούρα μιας τρελής ζητιάνας.
Θα μου πει κάποιος και με το δίκιο του: Μα εδώ ολόκληρο Κολοκοτρώνη έκλεισαν στην φυλακή, ολόκληρο θεριό τον Νικήτα Σταματελόπουλο άφησαν μισότυφλο να πεθάνει στην ψάθα, για την Πανωραία θα νοιάζονταν; 
Σωστά, θα του απαντούσα, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά αυτούς που τους χαρακτηρίζει η αχαριστία και ο άκρατος καιροσκοπισμός, και όχι τον φιλότιμο και δίκαιο ελληνικό λαό στον οποίο και απευθύνεται αυτό το κείμενο.
Βλέπω με τα μάτια της φαντασίας την Πανωραία μαζί με τις άλλες ηρωίδες, την Μπουμπουλίνα, την Μαυρογένους, την Τζαβέλαινα, την Βισβίζη, να κοιτούν από ψηλά την δοκιμαζόμενη Ελλάδα. 
Όμως, τώρα η Πανωραία δεν φορά πλέον τα κουρέλια της, δεν έχει άγρια αχτένιστα μαλλιά. Εκεί που βρίσκεται, η μορφή της είναι λουσμένη στο φως και η ηλικία της κρατάει ανθισμένη την ομορφιά της νιότης. 
Αρχόντισσα σωστή, φοράει στο κεφάλι την λευκή μαντίλα της με τα ωραία πλουμιστά σχέδια, το βελούδινο βυσσινί γιλέκο με τα χρυσοκέντητα στολίδια και τη μακριά της ατλαζένια φούστα με τις βαθιές πτυχώσεις. 
Μόνο, που κάθε φορά, όταν κάποιος την αποκαλεί ψωροκώσταινα, την βλέπω να φέρνει με αναστεναγμό το δεξί της χέρι ψηλά στο στήθος, στη θέση της καρδιάς, όπου μπήγεται σαν μαχαίρι ο αχάριστος λόγος.
Σκέφτομαι, πως η αχαριστία απέναντι στους μεγάλους και στους μικρούς ήρωες μας, είναι η κυρίως υπεύθυνη για τη σημερινή μας κακοδαιμονία. Αυτή η αχαριστία ισοδυναμεί με την λήθη.
 Η λήθη τροφοδοτεί την άγνοια και η άγνοια την εθνική μας ταλαιπωρία. Η αχαριστία απέναντι στους ήρωες, είναι μια αυτοεκπληρούμενη κατάρα που αργά ή γρήγορα επιπίπτει δικαίως επί των κεφαλών μας. 
Η τιμή προς τους ήρωες, αντίθετα, στηρίζει τη συλλογική μνήμη και ενισχύει την εθνική συνείδηση των λαών.
Η στάση της Πανωραίας είναι ελεγκτική για τους τότε και τους νυν προύχοντες και Βουλευτές. Είναι η φωνή της συνείδησης που ψιθυρίζει μέσα στα αυτιά, για να ενοχλεί τον εφησυχασμό και την φιλοχρηματία τους. Αυτοί οι ίδιοι που ονόμασαν και ονομάζουν την Ελλάδα «Ψωροκώσταινα», είναι εκείνοι που στέλνουν τα χρήματα τους στην Ελβετία. 
Αυτοί, που κατά ομολογία τους ηγούνται ενός λαού διεφθαρμένων και τεμπέληδων, είναι οι ίδιοι ακάματοι εργάτες της αρπαχτής και της αναξιοπιστίας.
Αυτοί, που ζητούν θυσίες από τις κάθε λογής πτωχές Πανωραίες, αλλά συνεχίζουν να αρνούνται τον δικό τους οβολό για τη σωτηρία της πατρίδας.
 Αλίμονο! Αυτή η χώρα πέπρωται να σώζεται πάντα από τους Μικρούς ήρωες της και από τους άγνωστους στρατιώτες της.

Κλείνω αυτό το λόγο για την Πανωραία Χατζηκώστα, απευθύνοντας, για πρώτη φορά από κείμενο μου, μια έκκληση σε κάθε καλοπροαίρετο Έλληνα και Ελληνίδα. 
Να βοηθήσει, όσο μπορεί στις συναναστροφές του, για την ιστορική αποκατάσταση της Πανωραίας και της αλήθειας. Να εξηγήσει την αυταπάρνηση που έδειξε αυτή η μεγάλη ψυχή, που της αξίζει κάθε τιμή και σεβασμός. 
Τέλος, να βάλει ένα χέρι για να εξαφανίσουμε από το λεξιλόγιο μας την έκφραση «Ψωροκώσταινα», που ντροπιάζει εμάς και υποτιμά την χώρα μας.
Βιβλιογραφία:
«Λεξικό Λαϊκής Σοφίας», Τάκη Νατσούλη-Εκδ. Σμυρνιωτάκη, σελ. 581.
Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13