Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Στην Ελληνοκαμάρα και το Σελλάι


του Γιώργου Λεκάκη
Η Κάσος ( Ά μ φ ι ς , Αστράβη ή και Άχνη
στα αρχαία) στο νοτιώτερο άκρο του Ανατολικού Αιγαίου, ανάμεσα στην Κρήτη και την «αδελφή»
της Κάρπαθο, επιβεβαιώνει την ετυμολογία της από το αρχαίο ελληνικό εκάς, δηλ. αυτή που βρίσκεται μακριά…

Η Κάσος έχει αρχαιοτάτηιστορία. Κατοικήθηκε – τουλάχιστον – από την μινωική εποχή. Οι Μινωίτες εμύησαν τους εντοπίους στην ναυτική και είχαν λιμάνι-ναύσταθμο την νήσο, στην μεγάλη προς Ανατολάς εξάπλωσή τους.
Ο πρώτος οικιστής της, Κάσος, ήταν πατήρ του Κλέοχος (ή Κλεομάχου), ο οποίος με την σειρά του ήταν πατήρ της Αρέας (ή Αρείας), η οποία έτεκε εκ του Απόλλωνος τον Μίλητο, τον κτίσαντα την
περίφημη αρχαία Μίλητο!

Και έτσι προκύπτει η δωρική - και δη κρητική - σχέση των Κασίων. Ως εκ τούτου προκύπτει ότι θα έπρεπε στο νησί να ελατρεύετο ο Απόλλων, ως σύζυγος της εγγονής του Κάσου. Και όντως, ανάγλυφο εκ λευκού μαρμάρου που παριστάνει τον Απόλλωνα – και μάλιστα έφηβο – ευρέθη στον οικισμό Πόλι.

Εξ άλλου, επί ενός υποκύανου λίθου στην Κάσο ευρέθη αινιγματική επιγραφή, της οποίας σώθηκε απόσπασμα. που αναφέρεται στην διαίρεση της γης της Κάσου και κάμει λόγο για ιερό άλσος του Διός!

Η Κάσος παίρνει μέρος στα Τρωικά, μαζί με την γειτόνισσα Νίσυρο, υπό την ηγεσία της Κω, υπό τον
Ηρακλείδη Άντιφο και τον Φαίδιππο.

Τον 8ο π.Χ. το νησί τίθεται υπό την Κάρπαθο και είτα υπό την Ρόδο, την ιστορία των οποίων ακολουθεί…

Καθ’ όλην όμως την ιστορία του (αρχαία και σύγχρονη), ήταν νησί γνωστό για την ναυτοσύνη του, την
ναυτική κι εμπορική δυναμική του, που του απέφεραν δόξα και πλούτο. Οι αρχαίοι Κάσιοι εταξείδευσαν πολύ και έκαμαν αποικίες σε πολλά σημεία, όπως λ.χ. στην Συρία, (όπου εξ αυτών
ονομάσθηκε Κάσιον το εκεί όρος), την Αίγυπτο (Κάσιοι έκτισαν την Διώρυγα του Σουέζ, που για χάρη τους προτάθηκε κάποια στιγμή να ονομασθεί Διώρυγα της Κάσου, κλπ.), τον Πόντο, το Λιβόρνο, την Μασσαλία, την Κύπρο, την Αδριατική, την Τεργέστη…

Το νησί έχει μια τόσο ένδοξη ναυτική παράδοση, που ανατριχιάζει κανείς στην εξιστόρησή της!

Ναυτοσύνη που της προσέφερε πολλά επικέρδια…
Επιστροφή όμως στο σήμερα της Κάσου. Το νησί έχει δυο αξιομνημόνευτα
σπήλαια: Την Ελληνοκαμάρα (με σπουδαίο αρχαιολογικό ενδιαφέρον) και το
Σελλάι.

Το πρώτο, η Ελληνοκαμάρα, τα ευρήματα σ’ αυτήν,
και τα πελασγικά της τείχη, είναι μάρτυρες της παναρχαίας ιστορίας του δωδεκα-
νησιού αυτού…

Και είναι το αξιολογοτερο
-ιστορικά και αρχαιολογικά-
μνημείο που πρέπει να ιδεί
κανείς σήμερα πάνω στην
Κάσο. Πρόκειται για ένα
αρχαίο λατρευτικό σπήλαιο,
που αργότερα εξελίχθηκε σε
καταφύγιο.

Φθάνει κανείς σε αυτό με
δυο τρόπους:
· Από τα ΒΔ. της Αγ. Μαρί-
νας, παραλιακά, μετά το
αεροδρόμιο και το ξωκκλήσι
του Αγ. Κωνσταντίνου, φθά-
νετε στην θέση Δικέφαλος,
όπου υπάρχουν οι ανεμό-
μυλοι. Είναι το σημείο όπου
απεβιβάσθη ο αιγυπτιακός
στόλος κι ακολούθησε η
μεγάλη μάχη κι η μεγάλη
σφαγή των Κασίων… Απ’
εδώ, ένας σχετικά βατός
χωματόδρομος (6 χλμ.) οδη-
γεί στο σπήλαιο. Ή
· Από την συνοικία Καθί-
στρες της Αγ. Μαρίνας, παίρ-
νετε την 3η έξοδο για Χρυ-
σούλα, και φθάνετε στον ΙΝ
Αγ. Φανουρίου. Λίγο παρα-
κάτω – νοερώς ευθεία – στα-
ματά η άσφαλτος και αρχίζει
στενός χωματόδρομος, εν
μέσω ξερολιθιών. Σε λίγο θα
αντικρύσετε το καλοφτιαγ-
μένο μονοπάτι, που ανεβά-
ζει στο σπήλαιο. Και οι δυο
τρόποι καταλήγουν στο ίδιο

Σε ένα μικρό πλατωματάκι.

Αφού πεζοπορήσετε μόνο 10 -15΄ σε πλακόστρωτο μονοπάτι, θα φθάσετε στο περίφημο σπήλαιο Ελληνοκαμάρα.

Η πρόσοψή του είναι κτιστή,
από ισοδομικό αρχαίο τείχος (πέτρες μήκους 4 μ. και
πάχους περισσότερο από 1μ.!) - που θυμίζει Μυκήνες -
και καταλήγει σε δυο μικρά ανοίγματα, για να εισέλθει κανείς. Η είσοδος έχει πλάτος 30 μ. και 10 μ. ύψος. Η είσοδός του όμως έχει κλεισθεί με αλυσίδα – προφανείς οι λόγοι. Αυτό το σπήλαιο
εχρησίμευε στους εντοπίους ως καταφύγιο, κάθε που
επέδραμαν οι πειρατές. Το εσωτερικό του σπηλαίου χωρίζεται στα δυο, με τοίχο,
με ανοίγματα σαν φεγγίτες.

Εντός αυτού ευρέθησαν
επιγραφές με γραμμική Α
και Β, νομίσματα (εκτίθενται
στο Μουσείο των Χανίων),
κεραμική, διαφόρων εποχών, από την μυκηναϊκή
εποχή έως και πιο πρόσφατα. Στα δε μυκηναϊκά χρόνια, έως και την ελληνιστική εποχή, φαίνεται να είχε και χρήση τόπου λατρείας.

Ακόμη ερευνάται εάν ήταν τάφος, ναός ή κατοικία άρχοντος. Ενώπιόν του, απλώνεται μια μικρή κοιλάδα, που οι εντόπιοι λένε Παραδείσι.

Εδώ τα ελαιόδενδρα κατεβαίνουν στην θάλασσα να ξεδιψάσουν. Έναντί τους η
νησίδα Αρμάθια – με μια από τις ωραιότερες παραλίες των Δωδεκανήσων! Νησίδιο
που λειτουργεί ως εξαφριστήρ των κυμάτων του Καρπαθίου πελάγους…

Στα ΝΔ της Αγ. Μαρίνας και της Ελληνοκαμάρας,
άλλο – μη ευδιάκριτο δυστυχώς - μονοπάτι οδηγεί στο
έτερο σπήλαιο του νησιού,
το επονομαζόμενο Σελλάι
(ή εξαπλουστευμένα Σελάι)
ή Στηλοκάμαρα ή Στυλοκα-
μάρα. Αυτό έχει βάθος 30μ. και πλάτος 8 μ. με εντυπωσιακούς σταλακτίτες και
σταλαγμίτες. Από εδώ η θέα
στο γύρο πέλαγος και τα
μικρονήσια είναι πανέμορ-
φη.Φθάνει κανείς σε αυτό
από τον δρόμο Αγ. Μαρίνας
ή Φρυ-Χέλατρου. Μετά την
έξοδο για το εκκλησάκι του

Προφήτ’ Ηλία (1 χλμ. δεξιά,
βατός χωματόδρομος), που
έχει θέα σε όλα τα χωριά
του νησιού – σωστή βίγλα!),
συναντάτε την πινακίδα
που επισημαίνει το μονοπάτι για το Σελλάι. Το μονοπάτι αρχίζει στα δεξιά του
δρόμου, αλλά είναι πολύ δυσδιάκριτο.

Έπειτα από πεζοπορία 2 χλμ. φθάνει κανείς στο σπήλαιο, το οποίο όμως
διαπιστώνει πως είναι μη επισκέψιμο… Αλλά το όνομά
του και μόνο παραπέμπει
στους Σελλούς, υποφήτες
του Διός στην Δωδώνη, και
επιβεβαιώνει την αινιγματική πινακίδα.

http://www.lekakis.com/

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ" ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΣΑΝ ΤΑΞΙΝ ΠΑΣΑ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Μετά την προέλαση του Ελληνικού Στρατού που είχε φτάσει έξω από την πόλη ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης λέγοντας “από τους Έλληνες την πήραμε, στους Έλληνες θα την παραδώσουμε”. Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.


Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό. 

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ,ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ 1947


ΕΝΑ ΦΡΙΚΩΔΕΣ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ











Οταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων φονιάδων, επιλέχθηκαν οι ιερείς.

Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μή πιστεύοντας οτι κάποιος "έλληνας" θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν.

Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επι Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν.

Ομως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας Γιώργος Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μή αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους απο τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα.

Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή απο τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της "αυτοάμυνας" Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: "Ο Θεός γνωρίζει τί θ'απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του".

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από τις 29-3, Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή.

Γυναίκες συμμορίτισες του έλεγαν "γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;", οι δε δήμιοι πιό ωμά "Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα".

Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο.

Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού.

Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια.

Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδιά, για να κρύψουν το έγκλημά τους.

Οταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα.

Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία.

Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας "Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω".

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της "συμφιλίωσης" δεν ανακηρύχθηκε Αγιος από την Εκκλησία, μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"῞Οταν ἤμουν ἱεροκή­ρυκας —σᾶς ὁμιλῶ μὲ παραδείγματα ποὺ ἀν­τλῶ ἀπὸ μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισοῦ αἰῶ­νος—, ἔφθασα σ᾿ ἕνα χωριὸ τῶν Γρεβε­νῶν. Βρίσκω τὸν ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμέ­νο. —Τί ἔχεις; —Τὸ χωριό μου δὲν πιστεύει πιὰ στὸ Χριστό. —Μὴν ἀπογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω ἀπὸ τὴ στάχτη ὑπάρχει ἡ σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις νὰ δῇς; μοῦ λέει· ἔλα. Μὲ πάει στὸ νεκροταφεῖο. Ἐκεῖ τὰ παιδιὰ τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Λένιν, ποὺ κυριαρχοῦσαν τό­­τε, εἶχαν ξερριζώσει ὅλους τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς τάφους καὶ στὴ θέσι τους εἶχαν βά­λει σφυροδρέπανα καὶ γροθιές! Μισοῦσαν τὸ σταυρό. Καὶ μόνο σὲ μιὰ περίπτωσι τὸν «θυμή­θηκαν».

Ἐνῷ ἡ σταύρω­σις ὡς τρόπος θανα­τικῆς καταδίκης ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο! ῏Η­ταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ῾Υψίστου εὐλαβής, πιστὸς καὶ πο­λύ­τεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων. Ἄθεοι καὶ ἄπιστοι τὸν ἅρπαξαν ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα ποὺ ἱ­ερουργοῦσε, τὸν ὡδήγησαν σὰν ἄκακο ἀρνίο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, κ᾿ ἐκεῖ τὸν σταύρωσαν πά­νω σ᾿ ἕνα δέντρο· καὶ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή, τοῦ ἔτους 1947"!